مقدمه گـفـتـيـم كـه فـقـيـه براى استنباط حكم شرعىبه منابع چهارگانه رجوع مى كند. فقيه گـاهـى در رجـوع خـود موفق و كامياب مى گردد وگاه نه . يعنى گاهىى (و البته غالبا) بـه صـورت يـقـينى و يا ظنى معتبر (يعنى ظنى كهشارع اعتبار آن را تاءييد كرده است ) بـه حـكم واقعى شرعى نائل ميگردد، پس تكليفشروشن است ، يعنى مى داند و يا ظن قوى مـعـتـبـر دارد كـه شـرع اسـلام از او چـه مىخواهد. ولى گاهى ماءيوس و ناكام ميشود يعنى تكليف و حكم الله را كشف نمى كند و بلاتكليف و مردد ميماند. در اينجا چه بايد بكند؟ آيا شـارع و يـا عـقـل و يـا هـر دووظيفه و تكليفى در زمينه دست نارسى به تكليف حقيقى معين كرده است يا نه ؟ و اگرمعين كرده است چيست ؟. جـواب اين است كه آرى ، شارع وظيفه معين كرده است ، يعنىيك سلسله ضوابط و قواعدى بـراى چـنين شرايطى معين كرده است . عقل نيز در برخىى مواردمؤ يد حكم شرع است ، يعنى حـكـم اسـتـقـلالى عـقـل نـيـز عـيـن حـكـم شـرع اسـت ، ودر بـرخـى مـوارد ديـگـر لااقل ساكت است يعنى حكم استقلالى ندارد و تابع شرع است . عـلم اصـول ، در بخش((اصول استنباطيّه))دستور صحيح استنباط احكام واقعى را به ما مـى آمـوزد، و دربـخـش((اصـول عـمـليـّه))دسـتور صحيح اجراء و استفاده از ضوابط و قواعدى كه براى چنين شرايطى در نظر گرفتهشده به ما مى آموزد.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
