عبدالعزیز بن محمد نَسَفی معروف به عزیزالدین نسفی از عرفای فارسی‌نویس برجسته سدهٔ هفتم هجری بود. وی در فرارود ماوراءالنهرمی‌زیست و در سال ۶۱۷ ه ق در زمان حمله مغول آن دیار را ترک کرد. وی منسوب به شهر نخشب (نسف یا قارشی در ازبکستان امروزی) است.[۱]نسفی را می‌توان از پیروان تحقیق علمی در مسائل مربوط به عقاید و تصوف دانست.

از کتاب‌های مهم او می‌توان به کشف‌الحقایق اشاره کرد. کشف الحقایق مبتنی بر فلسفه و عرفان است و نسفی در ۱۰ اصل کتاب را تألیف کرده است. نسفی از جمله کسانی است که بحث وجود را در کتابش مطرح می‌کند. نسفی را می‌توان از مهم‌ترین افرادی دانست که در فلسفه اسلامی تأثیرگذار بوده‌اند. آثار او برای آشنایی با عرفان نظری بهترین مدخل است چرا که او با آرای حکما و عرفای پیش از خود آشنایی داشته و به زبان فارسی و ساده به نگارش آثارش پرداخته است. مقبره‌ی او در شهر ابرکوه قرار دارد.