اجتماعی بودن انسان ایجاب می­کند همواره دارای کنش متقابل با همنوعان خود باشد، کنش و رفتاری که به ناچار می­بایست در یک بستر و محیط مشترک شکل گیرد. از این رو تک تک افراد جامعه، چه به شکل فردی و چه به صورت جمعی با محیط اطراف خود نیز تعامل دارند. مدتهاست که انسان با نام پیشرفت و به دست تکنولوژی تعامل میان خود و طبیعت را، به تعارض تبدیل کرده است و در تعارض میان انسان و طبیعت، علاوه بر طبیعت خود انسان نیز از آن ضرر می­بیند.

نگرانی نسبت به محیط زیست و توجه به رابطه­ی انسان و طبیعت در تاریخ اندیشه­ی اجتماعی سابقه­ای طولانی دارد که با شتاب دگرگونی­های صنعتی و رشد شهرنشینی در آغاز هزاره­ی سوم میلادی، اهمیت و الویت ویژه­ای یافته است. پیش از دهه­ی 80 میلادی متفکران وبرنامه­ریزان توسعه، بیشتر بر بعد اقتصادی توسعه تاکید می­ کردند که نتیجه­ی ان توسعه نیافتگی، ناپایداری توسعه و تخریب محیط زیست به ویژه در کشورهای فقیر و در حال توسعه بود. از آن زمان به بعد توسعه­ی پایدار و به بیانی توسعه اکولوژیک، توسعه­ی سبز، توسعه­ی دوستدار طبیعت و حافظ محیط نزد اندیشمندان جایگاه ویژه یافت.