صادق چوبک نویسنده بزرگ ایرانی است که تیرماه ۱۲۹۵ دیده به جهان گشود. وی به همراه صادق هدایت از پیشگامان داستان نویسی مدرن ایران است. اکثر داستان‌های وی حکایت تیره روزی مردمی است که اسیر خرافه و نادانی خویش هستند. چوبک با توجه به خشونت رفتاری ای که در طبقات فرودست دیده می شد سراغ شخصیت ها و ماجراهایی رفت که هرکدام بخشی از این رفتار را بازتاب می دادند و به شدّت ره به تاریکی میبردند. او یک رئالیست تمام عیار بود که با منعکس کردن چرک ها و و زخم های طبقه رها شده فرودست نه در جستجوی درمان آنها بود و نه تلاش داشت پیشوای فکری نسلی شود که تاب این همه زشتی را نداشت. به همین دلیل چهره کریه و ناخوشایندی که از انسان بی چیز، گرسنه و فاقد رویا ارائه می دهد، نه تنها مبنای آرمان گرایانه ندارد بلکه نوعی رابطه دیالکتیکی است بین جنبه های مختلف خشونت. او در اکثر داستانهای کوتاهش و رمان سنگ صبور رکود و جمود زیستی ای را به تصویر کشید که اجازه خلق باورهای بزرگ و فکرهای مترقی را نمی دهد. از این منظر طبقه ی فرودست هرچند به عنوان مظلوم اما به شکل گناهکار ترسیم می شود که هرچه بیشتر در گل و لای فرو می رود.

زبان داستان، فارسی شکسته با لهجه شیرازی و بوشهری بود. سنگ صبور، داستان زنی به نام گوهر است که گم شدنش، زندگی همسایه ها و فرزندش را دگرگون می کند.موضوع کتاب بسیار تاثربرانگیز است و نکات ظریفی را درباره زندگی شخصیت‌هایش بیان می‌کند که ارزش خواندن و اندیشیدن دارد. در پایان اتصال این داستان به داستان زروان و اهریمن نیز حائز اهمیت است.